1877 r. – niemiecki lekarz Adolf Kussmaul opisał zaburzenie mowy u dzieci, które nazwał aphasia voluntaria, czyli afazja zamierzona był przekonany, że milczenie jest związane z tym, że dziecko po prostu nie chce mówić, że taki jest jego zamiar.

1934 r. – w magazynie medycznym „Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders” opublikowano badania, które udowadniały, że zaburzenia mowy nie są związane z wyborem czy uporem dziecka, ale jest przejawem fobii społecznej.

1980 r. – mutyzm po raz pierwszy został opisany w podręczniku medycznym „The Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders”; wówczas wiązano go z matczyną nadopiekuńczością.

1994 r. – zrezygnowano z dawnej nazwy zaburzenia  mutyzm wybieralny i wprowadzono współczesną: mutyzm funkcjonalny, którym jednoznacznie wiąże zaburzenia mowy z zaburzeniami lękowymi.